حدوث اسماء الهی

از ابن سنان روایت شده که گوید از امام رضا سؤال کردم آیا خدای بزرگ پیش از آن که مخلوقی را بیافریند به ذات خود شناسائی داشت؟

فرمود: آری گفتم آن را می دید و می شنید؟ فرمود:

 مَا كَانَ مُحْتَاجاً إِلَى ذَلِكَ لِأَنَّهُ لَمْ يَكُنْ يَسْأَلُهَا وَلَا يَطْلُبُ مِنْهَا هُوَ نَفْسُهُ وَ نَفْسُهُ هُوَ قُدْرَتُهُ نَافِذَةٌ .

نیازی بدان نداشت زیرا نه از آن پرسشی داشت و نه خواهش او خودش بود و خودش قدرتش نافذ بود پس نیازی نداشت که ذات خود را نام ببرد ولی برای خود نامهائی برگزید تا دیگران او را به آن نام ها بخوانند زیرا اگر او به نام خود خوانده نمی شد مورد شناسائی قرار نمی گرفت.

و نخستین نامی که برای خود برگزید علی عظیم بود، زیرا او برتر از همه چیز است نام او به اعتبار ذاتش الله است، واسم او (به اعتبار صفات على عظيم است که اولین نامهای او است و برتر از هر چیزی است.( الكافي ۱: ۱۱۳ ح ۲؛ التوحيد: ۱۹۱ ح ٤؛ الاحتجاج ۲: ۱۹۳ ؛ بحار ٨٨:٤ ح ٢٦؛ تفسیر نور

الثقلين ٢٦٢:١ - ١٠٤٨؛ تفسیر کنز الدقائق ٦١٠:١.)