چند خطی هم در مورد احمد بن موسى ( ع )

احمد ابن موسی القلم مردی کریم و بزرگوار و پرهیز کار بوده حضرت موسی بن جعفر (ع) به او خیلی محبت می ورزید و او را مقدم میداشت و باغستان معروف به یسیره را به او بخشیده بود نقل شده که او هزار بنده آزاد کرده است. مادرش از زنان بسیار محترم بود که او را ام احمد می نامیدند. وقتی خبر شهادت موسی بن جعفر ال در مدینه منتشر شد اهالی مدینه به در خانه ام احمد آمدند. احمد (ع ) با آنها به طرف مسجد رفت چون خیلی با جلالت و عابد و پارسا و با فضل بود و کراماتی نیز داشت مردم خیال کردند خلیفه و جانشین پدرش اوست با او به امامت بیعت کردند از آنها بیعت گرفت بعد بر فراز منبر رفت و خطبه ای در نهایت بلاغت و فصاحت ایراد کرد. آن گاه گفت مردم همان طور که اکنون همه شما با من بیعت کردید و بیعت من به گردن شما است من نیز با برادرم على بن موسى الرضا البیعت کرده ام بدانید او امام و خلیفه پیغمبر بعد از پدرم است او ولی الله است که اطاعتش بر من و شما از  جانب خدا و پیغمبر به هر دستوری که به مادهد واجب است. تمام حاضرین گفتار او را با جان و دل پذیرفتند از مسجد خارج شدند پیش رو آنها احمد بن موسی بود به در خانه حضرت رضا آمدند با على بن موسى الرضاء الله تجدید بیعت کردند. حضرت رضا الله برای احمد دعا کرد و او پیوسته ملازم خدمت برادر بود تا اینکه مأمون از پی حضرت رضا فرستاد و او را برای ولایت عهدی به مرو دعوت کرد. احمد ابن موسی همان کسی است که در شیراز دفن شده و معروف به سید سادات و اهالی شیراز او را شاه چراغ مینامند در زمان مأمون با گروهی قصد شیراز کرد. منظورش این بود که خدمت برادرش حضرت رضا الله برسد، مخالفین او را تعقیب کردند و در محلی  که دفن شده او را کشتند.