متن حديث سلسلة الذهب 

حضرت رضا (ع) فرمود شنیدم از پدر بزرگوارم موسى بن جعفر (ع) که فرمود شنیدم از پدرم امام صادق (ع) که فرموده شنیدم از پدرم امام باقر (ع) که فرمود شنیدم از پدرم امام زین العابدین (ع) که فرمود شنیدم از پدرم امام حسین (ع) فرمود شنیدم از پدرم امیرالمؤمنين (ع) فرمود:

شنیدم از رسول خدا (ص) فرمود شنیدم از جبرئیل که خداوند تبارک و تعالی فرموده است

( كلمة) لا إله إلا الله حصنى فَمَن دَخَلَ حِصني أَمِنَ مِن عَذَابِي 

خداوند فرمود است کلمه طيبه لا إله إلا الله حصن و دژ محکم من است کسی که لااله الا الله را بگوید در دژ و حصن محکم من وارد شده است و کسی که در این حصن محکم داخل گردد از عذاب من در امان است. 

حضرت رضا (ع) پس از بیان این حدیث نورانی مرکب خود را به حرکت در آوردند و مقداری از راه را که پیمودند ایستادند و چنین فرمودند بشروطها و انا من شروطها.

خداوند فرموده است کلمه طيبه لا إله إلا الله در استوار و محکم من است و گوینده لا إله إلا الله اهل بهشت است اما مشروط بر این که امامت مرا قبول داشته باشد. (عيون جلد ۲ صفحه ۱۳۵ معانی الاخبار صفحه ۳۷۱ و توحید صدوق ص ۲۵)

مطابق این روایت و روایات زیادی که به حد تواتر رسیده است شرط قبولی توحید و صحت عبادات اقرار به امامت امامان معصومین دوازده گانه میباشد.

در شهر نیشابور برای نوشتن این حدیث شریف بیست و چهار هزار قلمدان به غیر از دواتها آماده شد و آن را نوشت. (منتهى الآمال جلد ۲ صفحه ۱۲۱)

این حادثه عظیم اولاً بیانگر موقعیت و پایگاه مردمی آن بزرگوار می باشد و ثانیاً حاکی از اینست که امام رضا (ع) قبل از ورود به مرو و پیش از اقدام مأمون امامت خود را به مردم اعلان فرمود تا خود را از مأمون جدا سازد و مردم بدانند که آن حضرت فریب مأمون را نخورده است بلکه در این فرصت مناسب و فضای نسبتاً آزاد حق خود را آشکارا بیان فرموده است و حتی امامان معصوم بعد از خود را نیز معرفی فرموده است.

شه سرير ولايت خدیو کشور دوست    که چاکری بدرش حضرت سلیمان شد

چو ماه عارض او جلوه گر به نیشابور    ز برج محمل خویش آمد و نمایان شد

تمام خلق از شوق لقای آن سرور    به لب تبسم و از شوق دیده گریان شد

بیان نمود حديثى زخواجه لولاک    حدیث و سلسله اش زیب و زینت جان شد

که گفته است خداى لا إله إلا الله    حضار محکم من از عذاب نیران شد

ولی ولای من از شرط های توحید است    عقیده به امامت اساس ایمان شد

ابو سعید خدری گوید؛ روزی عده ای از یاران و صحابه در حضور رسول خدا (ص) بودند حضرت علی (ع) نیز در خدمت پیامبر خدا (ص) بود حضرت مصطفى (ص) فرمود کسی که کلمه لا اله الا الله را بگوید او اهل بهشت است دو نفر از صحابه عرض کردند ای رسول خدا (ص) ما لا إله إلا الله میگوییم آیا ما اهل بهشت هستیم.

رسول خدا (ص) فرمود: گفتن لا إله إلا الله از این مرد یعنی حضرت علی بن ابی طالب (ع) و شیعیان او پذیرفته است و آنانی اهل بهشت هستند که خداوند از آنان عهد و میثاق بر پیروی از دین کامل را گرفته است.

 مجدداً آن دو مرد (معین) و معلوم عرض کردند یا رسول الله ما لا إله إلا الله را می گوئیم و اقرار به یگانگی خداوند داریم آیا ما اهل بهشت هستیم. در این موقع رسول خدا (ص) دست خود را بر سر مبارک حضرت علی (ع) نهاد و فرمود علامت و نشانه ی ایمان کامل و صدق گفتار شما اینست که بعد از من با علی ابن ابی طالب (ع) مخالفت نکنید و به عنوان خلیفه به جای او ننشینید و او را تکذیب نکنید. (ثواب الاعمال صدوق صفحه ۲۲)