مأمون پابرهنه بود. به سر و صورتش میزد. ریشهایش را میکند و گریه میکرد. مضطرب بود و سرگردان آمد بالای سر امام امام چشم ها را باز کرد.

-        يا ابا الحسن به خدا نمیدانم کدام مصیبت بر من سخت تر است. دوری و جدایی از تو یا حرفهای مردم که بگویند من تو را به مکر کشته ام.

امام نگاهش کردند با محمدم خوب رفتار کن .»

شب بعد امام برای همیشه چشمهایش را بست. صبح که مردم جمع شده بودند پشت در همه میگفتند: مأمون پسر پیامبر را

کشت. »

مأمون خودش انتخاب کرده بود. (بحار ألانــــوار ، ج49 ص129)